مدیریت زیستگاههای حیات وحش و مناطق حفاظت شده با استفاده از رویکرد اکولوژی سیمای سرزمین

زیستگاه ها و حیات وحش به عنوان بخشی از موجودی محیط زیست هر کشور نقش و جایگاه بالایی در آینده توسعه پایدار و درخور آن کشور دارند. مدیریت منابع محیط زیست به ویژه حیات وحش بر اساس رویکردهای مرسوم، مشکلات متعددی را پیش روی این منابع قرار داده است. در پی افزایش جمعیت، انسان با تبدیل اراضی منابع طبیعی به کشاورزی و دخالت در اکوسیستم های طبیعی باعث بر هم خوردن تعادل اکولوژی زیستگاه های حیات وحش و به خطر انقراض انداختن بسیاری ازگونه ها شده است. در این تحقیق برای درک بوم شناسی سیمای سرزمین اصول اصلی آن که ساختار، عملکرد و تغییر می باشد مطالعه شد و برای درک مدیریت زیستگاه ها اجزای سیمای سرزمین یعنی بستر، لکه، کریدور و روابط میان آن ها مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین با توجه به اینکه تجزیه زیستگاه ها یکی ازمهمترین عوامل تهدید تنوع زیستی می باشد برای جلوگیری از زوال تنوع زیستی اتصال و پیوستگی درمدیریت زیستگاه ها نیز بررسی شد. در نهایت این نتیجه گرفته شد که مشکلات حفاظتی با احداث مناطق حفاظتی و در نظر نگرفتن پیرامون آن حل نمی شود و باید به جای مدیریت منطقه حفاظت شده به مدیریت موزاییک پرداخت، یعنی مناطق حفاظت شده در کنارمناطقی که دارای استفاده انسانی مختلف است، در نظر گرفته شوند. همچنین این نتیجه حاصل شد که اکولوژی سیمای سرزمین از آن جهت می تواند در رویکردهای حفاظتی کاربرد داشته باشدکه باکمک آن می توان توزیع فضایی زیستگاه ها و درنتیجه ساختارها و فرایندهای موجود را درقالب ادراکی گونه های مختلف مدنظر قرار داد

کلیدواژه ها:

مدیریت زیستگاه ، حیات وحش ، مناطق حفاظت شده ، اکولوژی سیمای سرزمین