بررسی مفهوم مسکن مطلوب در معماری و عوامل موثر بر آن

مشکل مسکن را می توان امری قابل قبول در فرایند توسعه جامعه دانست که عمدتا به دلیل تغییر و جابه جایی گروه های جمعیتی از یک سو و کمبود منابع پشتیبانی کننده فرایند تولید مسکن ایجاد می شود. مفهوم مسکن علاوه بر مکان فیزیکی، کل محیط مسکونی را نیز دربرمی گیرد و دارای مقوله گسترده با ابعادی متنوع و فراتر از یک سرپناه فیزیکی است. اگرچه در سال های اخیر به احداث واحدهای مسکونی توجه زیادی شده است اما عدم توجه به بعد کیفی مسکن باعث شده تا این ساخت و سازها چندان با اقبال عمومی مواجه نباشد. نکته ای که در بررسی ایجاد مجتمع مسکونی در ایران بخصوص در شهرهای کوچک اهمیت دارد توجه به اصول و معیارهای شهرسازی و برنامه ریزی و طراحی مجتمع های مسکونی است. به طوری که این گونه مسح تنها در شهرهای ایران از ایجاد محیط مسکونی مطلوب فاصله گرفته اند. و نیز عدم توجه به نظام شهری و نحوه پراکندگی مراکز شهری و رشد شهرنشینی به گسیختگی و عدم انسجام در ساختار فضایی منجر می شود. سنجش مطلوبیت محلات مسکونی برای شناخت الگوی زندگی شهری بسیار با اهمیت است. به طوری که امروزه ارتقای کیفیت محیط مسکونی، به عنوان یکی از اهداف اساسی سیاست گذاران و برنامه ریزان شهری بدل شده است. از این رو به هدف پژوهش حاضر که با رویکرد توصیفی - تحلیلی تهیه شده است، لازمه طبیعی مناسب و همه جانبه از مسکن مطلوب و بررسی شاخصه های مسکن مطلوب، ارایه معیارهایی جهت تحقق مطلوبیت مجتمع های مسکونی در ایران می باشد. این معیارها در سه دسته معیارهای کیستی، معیارهای کمی و اجتماعی تقسیم بندی می شود.

کلیدواژه ها:

مسکن ، مطلوبیت محیطی ، مسکن مطلوب