باززنده سازی هویت مکان (نمونه موردی :پارک شقایق سمنان)

بافت های تاریخی، مکان ها و آثار باستانی در هر شهر بیانگر هویت، فرهنگی و روابط اجتماعی نسل های گذشته است. وجود آثار باستانی و مکان های تاریخی از عوامل جذب گردشگر به آن شهر می باشد. در پی تغییر نیاز انسان به خدمات گوناگون، این سایت ها به آثار تاریخی شهر دستخوش دگرگونی می شوند و در پی از دست دادن هویت تاریخی، اجتماعی و کالبدی خود به تدریج فرسوده می شوند. نیاز به نوسازی و باز زنده سازی این مکان ها و بافت های شهری از موضوعات مهم و شهرسازی است که در بهبود کیفیت زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی کارکردهای شهر نیز موثر است. از این دیدگاه باز زنده سازی مکان های تاریخی با توسعه پایدار شهری هم ارتباط مستقیم دارد. شهر سمنان در پیشینه تاریخی شکل گیری به دلیل واقع شدن در منطقه کمی گرم و خشک ایران، متکی به آب رودهای منشعب از رشته کوه های شمالی است. نظام توزیع آب در اراضی کشاورزی و باغات این شهر، آن را به نمونه منحصر به فرد در الگوهای توزیع آب مقدس ساخته است. این پژوهش سعی دارد تا با بررسی کلیات این شبکه آبیاری که عناصر آن در خطر از بین رفتن و فرسودگی و تقدیر عملکردی هستند، مکان تقسیم آن را در منطقه ورود به شهر واقع در پارک شقایق خیلی مورد تحلیل قرار داد و طریقه پیشنهاد و عملکردهای جدید، محدودیت اصلی تغییر آن را احیا کند. داده های تحقیق از طریق مشاهدات میدانی و تکمیل پرسش نامه از استفاده کنندگان و مصاحبه با افراد صاحب نظر جمع آوری شده است. با تحلیل این داده ها، به اولویت های اجرایی برای فعالیت های مورد نیاز تامین می شوند. راه برد حالی به منظور ارتقای کارکردهای پارک تدوین می شود. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که به وجودآمدن شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جدید، که اوقات فراغت را به یکی از محورهای مهم زندگی تبدیل کرده و کیفیت گذران آن نیز اهمیت بیشتری یافته است. در نتیجه قرارگیری، به کاربری فرهنگی - تفریحی در این مکان نسبت به کاربری های دیگر در بازآفرینی هویت مکان تاثیرگذارتر نخواهد بود.

کلیدواژه ها:

باززنده سازی مکان ، هویت ، آبیاری سمنان