نقش محبت در تربیت از منظر قرآن و روانشناسی

معنای لغوی محبت، دوستی و میل شدیدی است که دارای استمرار بوده و ریشه در قلب آدمی دارد. محبت در اصطلاح تعلق وجودی و جاذبه ای خاص است که میان علت مکمله و معلولی که طلب کمال می کند وجود دارد. نقش محبت در تربیت انسان بی بدیل است و فردی که مورد محبت قرار گرفته با تمام وجود تلاش می نماید که خود را به محبوب نزدیک کند و در حد توان صفات او را در خود متجلی نماید. چنانچه محبوب او از انسان های خود ساخته و مهذب باشد محب با همسویی با او مراحل کمال را سپری نموده و رذیلت های اخلاقی را از بین می برد. عشق و محبت به خدا در انتخاب سبک خاص زندگی نقش مهمی را ایفاء می کند. بهترین و بالاترین محبوب انسان مومن، خدا است. از منظر قرآن محبت به خدا دارای آثار و نشانه هایی است از جمله هراس نداشتن از مرگ، تبعیت از پیامبر اکرم(ص)، آرامش روحی و روانی، بخشش خدا و ایمنی از عذاب، تواضع و فروتنی در برابر مومنان و سر افرازی و نیرومندی در برابر کافران.

کلیدواژه ها:

محبت ، آرامش ، قرآن کریم