مشتقات سلولزی: فراورده هایی با ارزش افزوده بالا تولیدی از پسماندهای کشاورزی برای حفاظت از محیط زیست

افزایش نیاز به محصولات کشاورزی منجر به بالارفتن میزان تولید پسماندهای حاصل از این فعالیت های اجتناب ناپذیر و حیاتی شده است. پسماندهای لیفی مزبور عمدتا متشکل از سلولز به عنوان ترکیب ساختاری اصلی بوده که می تواند در تولید فراورده های سلولزی بکار رود. عمده کاربردهای عملی یا پیشنهادی برای پسماندهای بومی کشاورزی نظیر باگاس، کاه و کلش غلات (گندم، جو، برنج، ذرت و ...)، شاخه، سرشاخه و تنه درخت نخل، دانه های روغنی (کلزا، آفتابگردان و پنبه) و ضایعات حاصل از هرس سالانه درختان باغی و شهری؛ تولید خمیرکاغذ و فراورده های مرکب صفحه ای بوده که عمده ترین چالش آنها ارزش افزوده پایین فراورده های تولیدی مزبور می باشد. مشتقات سلولزی نظیر کربوکسی متیل سلولز، اتیل سلولز، استات سلولز و نیتروسلولز فراورده های با ارزش افزوده به مراتب بالاتری نسبت به فراورده های متداول تولیدی یا پیشنهادی از پسماندهای کشاورزی بوده که کاربردهای وسیع و روبه ازدیادی را در تمامی گستره های صنایع نظیر دارویی، بهداشتی، غذایی، نظامی، نساجی، شیمیایی و ..... یافته است. بنابراین پیشنهاد بکارگیری پسماندهای کشاورزی در تولید مشتقات سلولزی نویدبخش کاهش چالش های زیست محیطی این پسماندها در عین تولید فراورده هایی زیستی و کاهش فشار بر جنگل و محیط زیست و نیز اتکا به نفت، توام با افزایش سودآوری اقتصادی فعالیت های کشاورزی از طریق ایجاد فراورده-های جانبی جدید این فعالیت ها خواهدبود.

کلیدواژه ها:

ارزش افزوده ، پسماندهای کشاورزی ، چالش های زیست محیطی ، مشتقات سلولزی