اولویت بندی روش های تجزیه و تحلیل خطرات در مدیریت ریسک زیست محیطی با استفاده از تکنیک TOPSIS

در جهان امروز دستیابی به توسعه پایدار تنها دربرگیرنده مبانی حفاظت از محیط زیست نبوده بلکه مفهوم جدیدی از رشد اقتصادی مدنظر می باشد، رشدی که عدالت و امکانات زندگی را برای تمام مردم جهان و تمامی نسل ها بدون تخریب منابع طبیعی محدود جهان به همراه داشته باشد. بدیهی است که در راه دستیابی به چنین اهدافی موانع زیادی وجود دارد. لذا ضروری است نوع مدیریت به مدیریت خطر و ریسک تغییر یابد تا بتوان با آثار سوء مقابله نمود. به عبارت دیگر بایستی شرایطی بوجود آید که بتوان مهارت های فنی و مدیریتی را در چارچوبی ساخت یافته و افقی آینده نگر به منظور شناسایی و پایش خطرات موجود در طول عمر یک پروژه یا سیستم به کار گرفت. استفاده از فرایندهای تجزیه و تحلیل و پایش خطرات، از یک سو وجود نگرشی همگام با مدیریت پروژه از فاز ایده تا توقف پروژه و از سوی دیگر بروز قابلیت های افزون تر در فرایندهای تحلیل و پایش خطرات را، الزامی می کند. بنابراین لازم است تکنیک های شناسایی، پیشگیری و دفع خطرات مورد بررسی قرار گیرند تا بهترین و کارآمدترین روش شناسایی شود. مقاله حاضر ضمن معرفی و شناسایی قابلیتهای تکنیک های مختلف آنالیز خطرات و ارزیابی مزایای این تکنیکها، به بررسی اهمیت بکارگیری این تکنیکها در کاهش بروز خطرات شغلی و ایجاد امنیت بهداشتی و زیست محیطی می پردازد و درنهایت به اولویت بندی این روش ها از لحاظ کارایی در حوزه محیط زیست با استفاده از روش TOPSIS (Technique for Order of Preference by Similarity to Ideal Solution) می پردازد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی خطر ، تکنیک های آنالیز خطر ، محیط زیست ، توسعه پایدار ، TOPSIS