برندینگ شهری و نقش آن در خلق شبکه شهری جدید؛ راهبردی آمایشی،مبتنی بر توسعه درونزا با نگاه به فرصت های بیرونی، مطالعه موردی برند سازی شهر تهران

آمایش سرزمین نظامی جامع و یکپارچه در مدیریت سرزمین است که همزمان باید سازمان فضایی سرزمین را با استفاده از فرصت های موجود در نظام اقتصاد جهانی و منطقه ای و قابلیت های موجود در داخل، متعادل و متوازن ساخته و ضمن رفع عدم تعادل هایسرزمینی موجود، حرکت بسوی توسعه پایدار را محقق سازد. از اینرو با توجه به ماهیت کار آمایش که مقوله مکان از اولویت ویژه ای درآن برخوردار است، شهر ها بواسطه تجمع و انباشت سرمایه های اقتصادی و انسانی، از اهمیت ویژه ای در توسعه ملی برخوردارهستند. لذا ارتقا بخشی به جایگاه شهرها در نظام شبکه شهری ملی، منطقه ای و حتی جهانی در قالب رقابت بر سر جذب سرمایه و منابع از طریقایجاد جریان های مختلف و حضور در این شبکه جریانی، بواسطه بسترسازی ها و تسهیل گری های ایجاد شده توسط آمایش سرزمین میسر خواهد بود. یکی از این تکنیک هایی که در نهایت آمایش می تواند با استفاده از آن بسترهای حضور شهرهای کشور را در عرصه نظام اقتصاد جهانی و منطقه ای فراهم و تسهیل سازد راهبرد جریان ساز برندسازی مکان از نوع برندسازی شهری است که شکل گیریشهر جهانی بعنوان جهانشهر یا World City را بسترسازی می کند. لذا در این مقاله ضمن بیان ارتباط بین آمایش و اسناد فرادست بابرند شهری، برندینگ بعنوان یکی از راهبردهای شهری در ارتقا جایگاه تهران در شبکه شهری منطقه ای و جهانی مورد توجه قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، برندینگ شهری ، تهران ، شبکه شهری