باید ها و نباید های ژیو پلیتیکی جمهوری اسلامی ایران در تقسیم دریای خزر

انتزاع ، الحاق ، تجزیه وتقسیم هر کشوری در عرصه ژیوپلیتیکی باعث به وجود آمدن شرایط جدیدی برای معاهدات، قراردادها و پیمان هایی می شود که آن کشور تا قبل از تغییر و تحولات تصویب کرده است. در ایننوع تغییرات ژیوپلیتیکی، حقوق بین الملل وضعیت قراردادها و معاهدات را پیش بینی کرده است که کشورهای تازه استقلال یافته با استناد به آن می توانند تا از زیر بار تعهدات حکومت تجزیه شده شانه خالی کنند. ازاصل تغییر و تحول و دکترین لوح پاک ، عدم انتقال جمله قراردادها و معاهدات می توان به قواعد اشاره کرد، هم چنین از جمله موارد مهمی که طبق اصول ژیوپلیتیکی و حقوق بین بنیادین اوضاع و احوالالملل نمی توان آنها را فسخ کرد، مساله معاهدات مرزی است که، این نوع معاهدات در عرصه بین الملل فسخ شدن نیست،جمهوری اسلامی ایران متعاقب فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ،از ابتدای طرح مساله رژیم حقوقیدریای خزر ، در صدد برآمد تا در درجه اول تصورات مربوط به تقسیم دریای خزر و وجود مرز دریایی در گذشته بین ایران و شوروی را رفع کند و از طرف دیگر از سهم نامناسبی که با توجه به شرایط و محدودیتهایجغرافیایی عاید ایران می شود، احتراز کند. این مقاله سعی بر آن دارد با توجه به باید ها و نبایدهای ژیو پلیتیکی تقسیم دریاچه خزر، منافع جمهوری اسلامی ایران را در خصوص روشهای مختلف تقسیم این دریا مورد بررسی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

ژیوپلیتیک ، حقوق بین الملل ، دریاچه خزر ، کنوانسیون حقوق دریاها