عدالت اجتماعی ، شرطی لازم در تحقق توسعه پایدار شهری

از دهه 1980 ، به دنبال گزارش برانت لند، پارادایم توسعه پایدارمطرح شد. این رویکرد از ابعاد متفاوت اقتصادی،اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی بسط داده شده و امروز در ادبیات برنامه ریزی شهری، از جایگاه ویژه ای برخوردار است. در راستای تحقق توسعه پایدار شهری می بایست شرایطی فراهم شود تا امکان بستر سازی توسعه پایدار فراهم گردد که در این بستر می توان به توزیع بهینه کاربری ها، امکانات، خدمات و برقراری عدالت اجتماعی، در شهرها اشاره کرد.توسعه پایدار شهری منوط به تحقق عدالت اجتماعی و تضمین کیفیت مناسب زندگی برای همه شهروندان است. شهر یک نظام توزیع نابرابر فضایی بوده و سیاستهای مداخله ای برای بر هم زدن این نظم طبیعی ضروری است. اقدامات و فعالیت های مدیریت شهری، در قالب توزیع خدمات و امکانات در شهر، از جمله مداخلاتی است که می تواند به بازتوزیع درآمد و کاهش فاصله میان فقیر و غنی در شهر منجر شود. توزیع عادلانه امکانات در شهر، سبب افزایش کیفیت زندگی در شهر شده و در بلند مدت توسعه پایدار را به همراه خواهد داشت. انجام مطالعات شهری با دید گاه عدالت اجتماعی و نگاهی خاص به آن و همچنین توجه به توسعه پایدار ، در سال های اخیر ، به عنوان یکی از رویکردهای مهم شناخته شده است. در این رویکرد به شاخص های مختلفی پرداخته می شود که میزان دسترسی به خدمات و امکانات شهری ، رعایت حداقل ها در خدمات و امکانات وارزش افزوده زمین از جمله مهم ترین آنهاست.با توجه به اینکه درعصر حاضر توسعه پایدار از مباحث بسیار مهم در تمام مباحث مطرح شده می باشد ، و اهمیت این موضوع روز به روز بیشتر مشخص می شود ، در این تحقیق به بررسی عدالت اجتماعی به عنوان یکی از شرط های اساسی و لازمه ی تحقق توسعه پایدار می پردازیم.

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، خدمات شهری ، توسعه پایدار ، کیفیت زندگی