تاثیر 6 هفته تمرین استقامتی و مقاومتی بر روی شاخص مقاومت به انسولین، لپتین،گلوکز و درصد چربی در مردان دیابتی نوع 2 شهر قزوین

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 6 هفته تمرینات استقامتی و مقاومتی بر روی شاخص مقاومت به انسولین، لپتین، گلوکز و درصد چربی در مردان دیابتی نوع 2 شهر قزوین بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه مردان دیابتی نوع 2 شهر قزوین را تشکیل میدادند. همچنین نمونه آماری این پژوهش 30 نفر مرد دیابتی نوع 2 شهر قزوین تشکیل میدادند. دامنه سنی آنها بین 60-65 سال بود. روش نمونهگیری در دسترس و هدفمند و به صورت تصادفی به سه گروه مساوی 10 نفر، شامل ( 10 نفر گروه مقاومتی، 10 نفر گروه استقامتی و 10 نفر گروه شاهد) تقسیمشدند. این تحقیق از نوع کاربردی و نیمه تجربی است، که با طرح پیش آزمون و پس آزمون صورت گرفت. تمام اندازهگیریها در ساعت 7 صبح در حالی انجام شد که از آزمودنیها خواسته شده بود که 0 ساعت قبل از آزمون از خوردن و آشامیدنی خوداری کنند. پس از اندازهگیری فشارخون و ثبت الکتروکاردیوگرام و معاینه قلبی- عروقی توسط پزشک صورت گرفت. در این تحقیق نمونههای خونی 12 تا 14 ساعت ناشتایی و طی دو مرحله پیش از شروع پروتکل، پس از 6 هفته در هر سه گروه انجام شد. در شروع کار از آزمودنیها خواسته شد تا دو روز پیش ازخونگیری، هیچ نوع فعالیت شدید ورزشی انجام ندهند. با استفاده از آزمون آماری شاپیروویلک و همگنی واریانسها توسط آزمون لون از آنالیز واریانس اندازههای تکراری برای مقایسه تغییرات واریانس درون گروهی و بین گروهی استفاده شد. سطح معنی داری کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد. یافتهها نشان دادند نتایج به دست آمده نشان داد که 6 هفته تمرینات استقامتی و مقاومتی بر روی شاخص مقاومت به انسولین، لپتین، گلوکز و درصد چربی در مردان دیابتی نوع 2 شهر قزوین در گروه تجربی پس از مداخله تمرینی تفاوت معناداری وجود نداشت. در نتیجه علت این امر تفاوت در مدت، شدت و سطح تمرینی آزمودنیها باشد. مدت انجام فعالیت ورزشی میتواند بر تغییر نیمرخ چربی تاثیر داشته باشد.

کلیدواژه ها:

تمرین استقامتی ، تمرین مقاومتی ، شاخص مقاومت به انسولین ، سطح لپتین ، مردان دیابتی نوع 2