اصول طراحی فضای جمعی با رویکرد زمینه گرایی فرهنگی - اجتماعی

گرایش به زندگی ماشینی، حضور گسترده وسایل نقلیه و تغییر چهره شهر به واسطه چیرگی اتومبیل بر فضای شهری، جدایی گزینی مردم از فضاهای عمومی، نادیده انگاری ارزشهای اجتماعی، فرهنگی و هویتی نهفته در فضاهای عمومی، بی توجهی به حفظ و ارتقای حیات جمعی در دهه های پیشین، موجب شده که برخی فضاهای عمومی در مقیاسه ای مختلف شهری اهمیت و نقش خود را از دست بدهند . ایجاد فضاهای عمومی در مقیاسهای مختلف شهری در دهه های اخیر تلاشی در جهت رفع نیاز اجتماعی انسان به فضاهای عمومی بوده است. حضور افراد در این فضاها منجر به اجتماع پذیری فضای عمومی و عاملی در جهت موفقیت فضاست. رویکرد این مقاله زمینه گرایی فرهنگی-اجتماعی است که از جمله رویکردهای مورد توجه معماران در طراحی فضاهای شهری و عمومی است و از طرفی بکارگیری زمینه ی فرهنگی-اجتماعی سبب توسعه ی حس تعلق و هویت مکانی است که بخشی از خاطرات جمعی یک محله یا شهر بدان وابسته است. فضاهای عمومی فرصتی برای توسعهی ابعاد اجتماعی فرد به لحاظ تعاملات اجتماعی و تجربه ی مشارکت در حیات جمعی در شهرها هستند که پاسخگو بودن و هماهنگی با زمینه ی فرهنگی -اجتماعی آن ها رشد و توسعه ی فردی و اجتماعی و نیز رشد تعامل مطلوب انسان-انسان و انسان-مکان را در شهرها به همراه دارد. مقاله ی حاضر با هدف دستیابی به اصول و مولفههای طراحی فضاهای عمومی به رشتهی تحریر در آمده که بر روش مطالعه ی اسنادی، استوار است.

کلیدواژه ها:

فضای جمعی ، زمینه گرایی فرهنگی-اجتماعی ، اصول طراحی