درونمایه در رمان سورریالیستی

هر مکتب ادبی بر اساس اصول و نگرش معرفتشناختی که منشا پیدایش آن است به درونمایههای خاصی گرایش دارد که آن را از سایر مکاتب متمایز میسازد. متون ادبی سورریالیست نیز از این امر مستثنی نیستند و در درون خود همواره مضامینخاصی را پرورش میدهند. مهمترین این مضامین تصادف عینی، جستجوی خویشتن، آزادی، طغیان، عشق، رویا، تخیل و جنون هستند. پیروان جنبش سورریالیستی، بهویژه آندره برتون که پدر این جنبش ادبی به شمار میرود همواره سعی داشتهاندموضوعاتی را برای آثار خود برگزینند که تصویر شفافتری از قلمرو ناخودآگاه و دنیای ناشناخته درون ارایه دهد. هنرمندسورریالیست در نگارش این مضامین فارغ از هر گونه پیشداوری، آزادانه و بدون پایبندی به اصول قراردادی نگارش ادبی، افکار ناب خویش را عرضه مینماید. به همین خاطر است که نگارش خود به خودی جایگاه ویژهای نزد نویسندگانسورریالیست دارد. در حقیقت، نویسنده سورریالیستی با هدف قرار دادن انسان و زندگی وی میکوشد تا با تغییر بینش او شرایط زندگیاش را نیز تغییر دهد. او برای دستیابی بدین منظور، به شیوهای نوین به پردازش درونمایههای خود میپردازد. این مقاله بر آن است تا تفاوت میان مضامین و شیوه پردازش آنان در مکتب سورریالیست را با سایر مکتبهای ادبی نشان دهد.

کلیدواژه ها:

سورریالیسم ، درونمایه ، تصادف عینی ، جستجوی خویشتن ، طغیان