بررسی جلوههای پایداری در قصیدهی تعالی نبوس التراب از محمد القیسی

ابر بهاری که بر فضای کشورهای اسلامی حاکم شده است، روز به روز در حال بارور شدن است و در شرایط کنونی باتاثرگذاری شگرف رسانهها و ابزارهای گوناگون هنری، باران فهم و آگاهی را بر عقلهای خفتهی این سرزمینها باریده است.محمد القیسی، از آن دسته از شاعران ادبیات پایداری ملت فلسطین میباشد، که عشق به وطن را میتوان در آثارش در محورهای گوناگون آن پیدا کرد و عشق وی، عشقی ملموس و انسانی است و در عین حال متعالی و به دور از هر گونه ظاهرگرایی است.این مقاله در صدد است تا بیان کند که یکی از دغدغههای اصلی محمد القیسی شاعر بزرگ مقاومت فلسطین، نمایان کردن غفلت و عدم اتحاد نسلی است که رفاه غربت، آنها را از درد و رنج ملت خویش غافل کرده است؛ به همین سبب، وی میکوشد با سرودن ابیاتی که بر اتحاد و یکپارچگی، دلالت دارند، وضع مطلوب را در افراد ایجاد کنند تا به اتحاد لازم برسندو به نظر میرسد که نام گذاری، این قصیده با عنوان تععلی نبرس التراب این موضوع را تایید میکند. از دیگر اهداف محمد القیسی در این قصیده، که نگارندگان این مقاله با استفاده از روش توصیفی و کتابخانه ای در صدد آن هستند، دعوت به مبارزه، شماتت اعراب و مظلومیت مردم فلسطین که وطنشان مورد تهاجم بیگانگان قرار گرفته است، اشاره کنند

کلیدواژه ها:

ادبیات پایداری ، فلسطین ، محمد القیسی ، تعالی نبوس التراب