تابو شکنی در شعر حسین منزوی و محمد علی بهمنی

از میان انواع ادبی فارسی، ادبیات غنایی، عرفانی و نیز انتقادی جایگاه بسیار مناسبی برای تابو شکنی بوده که گستره ی آن از رودکی تا عصر ما کشیده شده است. حسین منزوی و محمد علی بهمنی دو شاعر بنام معاصر هستند که در شعرایشان به واسطه ی کاربرد گسترده ی بن مایه های غنایی و اجتماعی بستر مناسبی برای بررسی تابو شکنی فراهم آمده است. در این مقاله تابو شکنی در شعر این دو شاعر در مقیاس با مقدسات جهان شمول و نیز مقدسات و منهیات دیناسلام بررسی می شود، زیرا مقدسات جهان شمول برای پیروان همه ی ادیان مورد احترام است و پارسی گویان هم جزییاز آن ها و از طرفی این دو شاعر مسلمان هستند. در شعر منزوی و بهمنی تابو شکنی عمدتا به دو صورت شکل گرفته است گاهی به صورت حسن تعلیل شعایر و مناسک و فرایض مانندکعبه و حج و روزه ونماز موردکم ارجی واقع شده و گاهی هم در مقابل، منهیاتی همچون شراب، افیون و زن غیرمجاز ستوده شده اند ازمیان دودسته ی فوق مباح دانستن منهیات – از جمله می و معشوق- در شعر ایشان بسیار چشمگیر است

کلیدواژه ها:

تابو شکنی ، شعر معاصر فارسی ، مقدسات جهان ،