از افسانه تاخطاب به پروانه: بررسی تطبیقی مفهوم بوطیقا درشعرموسوم به دهه ی چهل و شعردههی هفتاد

پس از انتشار افسانه در نشریه ی قرن بیستم ، مطبوعه ی شاعر شهید میرزاده ی عشقی، به نرمی چند پرسش بر بدنه ی جریان های ادبی ایران و البته بوطیقای نانوشته ی شعر مدرن پارسی نشست که تا امروز نیز پابه جاست. در این مقاله، نگارنده 4 بر آن است تا از تنگنای ناسازه ای برساخته به نام بوطیقای شعر مدرن پارسی گذر کرده و دست به گریبان چند پرسش از جمله شعر چیست یا این که چه چیز شعر نیست شاعر کیست منبع سرایش کجاست و ... رو در روی پرسشی بنیادین قرار گرفته و چیستی - هستی و یا نیستی بوطیقا را در دو بازه ی زمانی افسانه ، ارزش احساسات به قلم علی اسفندیاری و چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم نوشته ی رضا براهنی بررسد. شعر ایران از رودکی تا نیما به اتکای المعجم شمس قیس رازی دارای بوطیقایی مدون و نظام یافته بود و بی شک نمی توان تاثیر این بوطیقا را در شکل گیری طلایی ترین مقطع ادبیات منظوم ایران نادیده انگاشت. لیکن پس از نیما به دلایلی که خواهد رفت با فاصله گیری معنادار از المعجم شعر پارسی پای در عرصه ی دیگری می گذارد و در این مقال سعی برآن است تا مفهوم بوطیقا در دو بازه ی زمانی شاخص این دوره مورد کنکاش قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

بوطیقا ، ارسطو ، علی اسفندیاری(نیما یوشیج) ، رضا براهنی ، المعجم ، شمس قیس رازی