سیمای زن در هفت پیکر نظامی

حکیم نظامی گنجوی بزرگترین شاعر داستان سرای ایرانی در سدهی ششم است و مقلدان او هیچ گاه نتوانستهاندمقامی همپای وی پیدا کنند. در این پژوهش، نه همهی ابعاد داستان سرایی نظامی، بلکه تنها توجه خاص او به زنان بررسی میشود و مجموعه دیدگاههایی که نظامی نسبت به زن در شعر خود دارد، با استناد به هفت پیکراو، ارایه میگردد. هفت پیکر نظامی عرصه و صحنهی حضور زنانی از همه طبقات و موقعیتهای گوناگون است که آرا و نظریات نظامی در زمانه ی خود، از نگاهی روشن و پیش بین حکایت میکند که با جامعهی بسته و فیودالی آن روزگار سنخیت زیادی ندارد؛ البته این بدان معنا نیست که هفت پیکر نظامی آینهی آرمانشهر ادبی زنان است بلکه نظامی حسب اقتضای زمانه ازنظرگاه اجتماعی در هفت پیکر به زن با یک دید کاملا منفی مینگرد. در هر صورت توجه به این نکته ضروری است کههفت پیکر همچون سایر آثار نظامی داستانهایی است که از پس قرون به دست ما رسیده و بخشی از واقعیتهای امروزی را در خود نشان میدهد.

کلیدواژه ها:

زن ، زیبایی ، جامعهی فیودالی ، ازدواج ، هفت پیکر