قافله سالار ادبیات منظوم عرفانی

فضل الله بن احمد میهنی یا ابوسعید ابوالخیر از جمله بزرگ ترین عارفان و در زمره نامدارترین پارسی سرایان در گستره زمانی به وسعت تمام تاریخ به شمار می آید و این مهم چنان کتمان ناپذیر است که بیشتر تذکره نویسان، تاریخ نگاران وکاوندگان پهنه ادب و عرفان، نام او را در کنار سرآمدان طریقت و همسنگ بزرگانی چون مولوی، حلاج، بایزید بسطامی و ابوالحسن خرقانی یاد کرده اندکمتر عارفی در تاریخ اسلام و ایران به آن درجه از اعتبار دست یافته که طی قرون و اعصاراشعارش مانند رباعیات ابوسعید همسان دعا و در پاره ای مواقع قرایت آن، راهی برای درمان بیماری های صعب العلاج قلمداد شودوی در اول ماه محرم سال 753 ه.ق=هفتم دسامبر 763 در میهنه چشم به دیدار جهان آفرینش گشوده است و در چهارم شعبان سال 444 ه.ق 12 ژانویه سال 1447 م دیده از دیدار هستی برگرفته است.با تمام این اوصاف و به رغم آنکه مردمان شیفته و دلبسته ابوسعید بودند و چهره اش نزد عامه همانند رمز اشراق و اشراف بر عالم غیب محسوب می شد، او خود شیدا و مفتون حق بود.ابوسعید در سرایش شعر توانمندی ویژه ای داشت. در واقع او بیشتر افکار خویش را از طریقاشعارش که در قالب رباعی سروده می شد، نشر می داد. او حتی در بالای منابر و در مجالس خانقاهش نیز بیش از آن که مفاهیم دینی و مضامین عرفانی را ازطریق آیه وحدیث بیان دارد، با زبانی ساده و منظوم سخن می گفت تا قابل درک برای همگان باشدابوسعید ابوالخیر در میان عارفان فرهنگ سرزمین ما مقامی بسیار ممتاز و استثنایی دارد و نام او با عرفان و شعرآمیختگی عمیقی یافته است. چندان که در بخش مهمی از شعر فارسی چهره او در کنار مولوی و خیام قرار می گیرد، بی آنکه خود شعر چندانی سروده باشد

کلیدواژه ها:

شیخ ابوسعید ، ، عارف ، شاعر ، تصوف ، اسرار التوحید ، اساتید