بررسی آداب مرید در برابر پیر در مثنوی مولانا

ادبیات صوفیانه دنیایی است به وسعت جهان هستی، پر رمز و راز، دهلیز در دهلیز و بیانگر آرمانهای اخلاقی و فضایل بشری. در این میان وجود پیر واسطه العقد این معانی است. در کشاکش دهر و انقلابها و آشوبها و نابسامانیهای گذشتهی این مرز و بوم، پیام انسانی که از ادب و عرفان بر میخاست، امید تازهای برای دلهای دردمند به همراه داشت و مشایخ و صوفیه، رسولان چنین پیام های امید بخشی بودند. بیسبب نیست که در دنیای تصوف راستین، همه جا با سیمای مهربان پیر و سخنان دلاویزوی روبه رو هستیم. در تربیت صوفیانه اصلی مسلم است که هر سالک باید پیری راهبر، دانای کل و آشنا به راز و رمز تعلیم بیابد و مقامات و منازل سیر و سلوک روحانی را به اشاره و ارشاد وی طی کند تا به مراد و مقصود غایی دست یابد. مولانا به عنوان مرشدی توانا به مدد حکایت گویی و روایت پروری، همواره ردپای گذر پیر را در اشعار و حکایتش بر جای نهاده است و می توان سایه ی پیر و دغدغهی همیشگی این شاعر هدایتگر را در پس آن قصه ها دید و پی به اضطراب و نگرانی او برد، هم آنجا که خصایص پیر راستین را بیان می کند و برای پیر اوصافی بر میشمرد و علم و سروری و قدرت وی را در ارشاد مردمان و واسطهی فیض و رحمه اللعالمین بودن پیر را در تصرف دل مریدان بیان میدارد.در این مقاله که به روش کتابخانه ای انجام شده است در پی آنیم تا آداب مرید در برابر پیر را در کتاب مثنوی مولوی بررسی کنیم .

کلیدواژه ها:

پیر ، مرید ، انسان کامل ، مثنوی معنوی ، مولانا