واکاوی رابطه بینامتنیت در حدیقه الحقیقه سنایی بامضامین قرآن و نهج البلاغه

از اواخر قرن پنجم تا قرن نهم، و به خصوص پس از حمله مغولان به ایران، وجه غالب تفکر و اندیشهی شاعران ونویسندگان، عقاید و ایدههای عرفانی بوده است، به همین سبب، بخش بسیار گستردهای از ادبیات نظم و نثر پارسیبه صورت مستقیم یا غیرمستقیم، محملی برای بیان این قسم موضوعات بوده است. با توجه به اینکه حدیقه الحقیقه و شریعه الطریقهی سنایی، نخستین اثر منظوم و مستقل عرفانی و نیز دربردارندهی میراث عرفانی پیش از سنایی است ونیز با توجه به این که سنایی آغازکنندهی یک حرکت در مسیر سرایش شعر عرفانی است که پیش از وی سابقه نداشته و از این رو خود، منبعی برای آثار عرفانی پس از خود به شمار میرود؛ ریشهیابی مضامین عرفانی مطرح درحدیقه، در حقیقت ریشهیابی کل مضامین عرفانی است، از آنجا که سنایی نیز همچون سایر شاعرانی که در مضامیندینی و عرفان سرودهاند ، از آبشخور متون اصیل دینی همچون قرآن و نهج البلاغه، بهره برده و در طی مکالمه با این دو کتاب گرانبها با برخورد خلاق خود، از آن بهره گرفته و محتوای آن را با شکل و ساختاری نو عرضه کردهاست؛ این پزوهش میکوشد میزان بهرهوری وی از این دو کتاب و نیز نوع نگرش و پرداخت به آن و کیفیت به کارگیری آن را در اشعار وی نشان دهد.

کلیدواژه ها:

سنایی ، حدیقه الحقیقه.بینامتنیت ، مقامات عرفانی ، قرآن ، نهج البلاغه ،