ادبیات آیینی

ادبیات آیینی را میتوان به عنوان یکی از عوامل مهم تربیتی و انتقال دهنده ارزشها بهره گرفت. در این میان، شعر شیعه با الهام ازروح انقلابی حضرت علی (ع) و مکتب سرخ عاشورا عزت نفس و بلندهمتی مییابد و روح را در آسمان معرفت به پروازدرمیآورد. جاذبه شعر آیینی، که از منابع ادبی و پرمایه الهی همچون قرآن، نهج البلاغه، نهج الفصاحه و سخنان نغز اهل بیت سرچشمه میگیرد .شاعر آیینی، کسی است که خالق و آفریننده شعر آیینی است. او باید به چند عنصر مسلح باشد. اول اینکه شعر را بشناسد و با همه ویژگیهای شعری اعم از ویژگیهای ساختار و درون مایه و مضمون آشنایی داشته باشد. دوم اینکه بهتاریخ شعر فارسی اشراف داشته باشد و بداند که میراث دار کدام فرهنگ است. شاعری که گسسته و بریده از گذشته بخواهد شعر بگوید، قطعا شعر او تاثیرگذار نخواهد بود. اما نکته سوم اینکه باید آشنایی کاملی با فرهنگ و درونمایه دینی بخصوص در قلمرو شیعی داشته باشد. اگر شاعری بخواهد در خصوص واقعه عاشورا شعر بگوید باید با تاریخ کربلا و تحریف هایی که در آن وارد شده، آشنا باشد.شاعر آیینی غیرتمندانه و بانشاط به هر آنچه در جامعه رخ میدهد مینگرد و تلاش میکند زیبایی ها را زیباتر از آنچه هست به آرایههای کلام زینت بخشد و حلاوت آنها را در کام خوانندگان وارد کند. بیتفاوتی در آیینشاعر آیینی جایی ندارد. از آنجا که شعر آیینی در ماهیت خود دارای سرشتی روحانی و قدسی است، به دل و جان انسان می نشیند و روح و روان را صیقل میدهد.

کلیدواژه ها:

ادبیات آیینی ، شاعر ، تاریخ کربلا ، ارزشها ، ماهیت