شعر رضوی به روایت ادبیات معاصر

تنها موهبت بزرگ برای ایرانیان وجود مرقد تابناک حضرت علی بن موسی الرضا در مشهد مقدس می باشد. موهبتی استثنایی ومنحصر به فرد.این حضور در جای جای زندگی ایرانیان خودرا نشان داده است .عشق و اعتقاد به حضرت امام رضا (ع) در همه یقشرهای مختلف مردم ریشه دوانیده است و آنها با این عشق واعتقاد روزگاران سخت ودشوار وطولانی را سپری کرده اند.حضرت امام رضا (ع) نویسندگان را هم از سده های دور نیز تحت تاثیر خود داشته است واین گونه است که شاعران بزرگ ایران همواره اینشخصیت استثنایی را ستوده اند بنابراین می توانیم ادعاکنیم که عشق ومودت به خاندان نبوی در ادبیات ما سابقه ای بسیار کهن دارد.درشعر فارسی ،ستایش آل پیامبر وگرایش به علی (ع) وخاندان اواز سده ی چهارم هجری آغاز شد ه،و شمار این شعر ها)آنچه در دست ماست ( در سراسرحکومت سامانیان ،غزنویان ،سلجوقیان وخوارزمشاهیان بسیار اندک است.وطنین چنین عشقی در ادبیات سایر ملل ، نسبت به پیشوایان دینی ،آن گونه که در ادبیات ارزشمند ما هست ،کمتر یافت می شودو لذا این الفاظ چون از ژرفای درون وباطنانسان های عاشق بر می خیزد، برذهن و درون خواننده نیز تاثیری مضاعف ودوچندان دارد با ورود امام (ع) جلوه های زیبایی از شعر رضوی،آشکار می شود و شاعران به زبان عربی اشعار نغز و پر محتوایی سرودند که تصویر روشنی روش آن تحلیلی و توصیفی بوده است. به این ترتیب که آثار شاعران استخراج بطورموجز مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتیجه ای که حاصل شد این است که 8شاعر به زبان عربی و 51 شاعر ایرانی نیز تا پایان دوره مشروطه به زبان فارسی درباره امام رضا (ع) شعر سروده اند در اشعار عربی و فارسی مفاهیمی چون ذوق،شهادت ،ولی الله،کرامات،مقام رضا، دیده می شود . از مظلومیت، حقانیت و عظمت خاندان پیامبر(ص) را به دست می داد.

کلیدواژه ها:

شعر ، رضویی ، ادبیات معاصر