تحلیل شیوه ی زبانی ابوسعید ابوالخیردر تربیت عرفانی

یکی ازعلومی که دردامن فرهنگ اسلامی زاده شده وتکامل پیداکردعلم عرفان می باشد،وبرمحور جهان بینی وحدت وجود است.که ابوسعیدابی الخیر ازبزرگترین رامی توان دراعداداولین سخنگویان فارسی زبان مذهب تصوف به حسابآورد.وی ازبرجسته ترین آموزگاران نیکی وآزاداندیشی درعرفان اسلامی محسوب می شود،اوعارفی خوش زبان وشیرین بیان وشکسته نفس ومهربان بود،که در تعالیم خویش با محور قرار دادن تعالیم دینی و الهی و الگوقرار دادن رسول خدا)ص( و با گرایش عارفانه و عاشقانه تصایری زیبا،ازرفتار انسانی را در مواجه با جامعه،مردم ومریدانش به نمایش میگذارد،به گونه ای که منشاء تحولات اساسی نیز درعرفان اسلامی می شود. اهمیت وتاثیر ابوسعید در عرفان اسلامی بیشتر به خاطر ابعاد عرفان عملی اوست.ومراحلی رادرعمل نشان داده وبیان داشته که یک سالک درطریق حق ازمقامات واحوالبرای تعالی معنوی باید بگذراندتا به حق واصل شود،هدف پژوهش حاضر سیری برجایگاه ونقش ابوسعیدابوالخیردر عرفان عملی می باشد. پژوهش از نوع نظری و روش آن توصیفی استنادی که برای جمع آوری اطلاعات لازم از روش کتابخانهای و آثار و کتب مکتوب، مستندمرتبط و صحیح استفاده شده است، یافته ها حاکی است ازآن است،که ابوسعیدابوالخیرسخنگویی الهام بخش در تربیت و درعرفان باوارستگی تمام به بنیانگذاری عرفانی وارسته وبایسته اهتمام عملی ورزیده است.به گونه ای که این تاثیرعملی شیوه زبانی، افکار واقوال ابوسعیددر طی سده های گذشته همواره درمیان اهل عرفان ومخصوصادر ادبیات عرفانی ایران مشهور بوده است.ونیز روشن ترین خصیصه های ابوسعید هماهنگی آن صراحت در گفتاروبیان است. چنانچه که می توان گفت اوبا عرفان زندگی نمی کرده، بلکه عرفان جوهراو بوده وبه تعبیر دیگر عرفانی سخن می گفته و می زیسته است وآن را تجربه کردنی می دانسته نه رمزآلود. به همین جهت اورا باید از موسسین وبنیان گذاران شیوه خاص وبرجسته درتربیت عرفانی دانست ، زیرا که روش وشیوه زبانی ابوسعید صبغه عملی داشت،وبه گونه ای که ظرافت خاصی در گفتاروعمل او در برخوردبا شاگردان نمایان وموثرواقع می شد.

کلیدواژه ها:

شیوه زبانی ، ابوسعیدابوالخیر ، سخنگوی تصوف ، تربیت عرفانی