ابلیس و تناسب آن با نفس در اندیشه مولانا

ابلیس در مثنوی مبتنی براندیشهی شریعتی وطریقتی مولانا سیمایی میانه؛ اما مایل به منفی وگناهکاردارد؛ چنانکه وصف حال واعمال او پندی برای سالکان و طالبان مبتدی است. ابلیس در اندیشهی مولاناچون اهل قیاس عقلی است، آدم را سجده نمیکند وهمین قیاس اورا دوبین کرده است؛ چنانکه بعد جسمانی آدم را میبیند واز بعد معنوی والهی او غفلت میورزد. این پژوهش با روش توصیفی و تحلیلینشان میدهد که مولانا، ابلیس را به دلیل نافرمانی از پروردگار برای سجده به آدم گناهکار میداند، اما بار گناه انسان را بردوش او نمیافکند، بلکه او محک وابزار آزمون است وبس، نه عامل گناه انسان. ابلیس، شیطان ونفس در مثنوی گاهی مفهومی تقریبا واحد دارند وبه جای هم به کار میروند. مولانا با طرح نفس به عنوان عامل گناه انسان درکنار ابلیس تا حد زیادی ازبار گناه وتقصیر او میکاهد

کلیدواژه ها:

مولانا ، مثنوی ، آدم ، ابلیس ونفس