تحلیل فراهنجاری معنایی در اشعار سهراب سپهری

سهراب سپهری یکی از شاعران تاثیرگذار معاصر است که بیشتر آثار وی به چندین زبان زندهی دنیا ترجمه شده است. یکی ازشگردهایی که این شاعر برای گسترش بعد معنایی و شاعرانه کردن سخن خود به کار برده، فراهنجاری معنایی است. به باورفرمالیستها در درک انسان از جهان پیرامون، فرایند عادت جریان دارد. عادت کردن انسان به محیط پیرامون موجب میشود که بسیاری از پدیدهها از نگاه دقیق انسان دور بماند و درک حسی انسان از زندگی مختل شود. آشنایی زدایی با فاصله انداختنمیان انسان و این عادتها، فضایی برای درنگ و لذت ادبی مخاطب پدید میآورد و ادراک حسی انسان را دوباره سامانمیبخشد. مطالعه شعر سپهری نشان می دهد که اندیشه او بر زبانش تاثیر داشته است. دلیل این امر را باید در اندیشه و نظام خاص فکری سهراب جستجو کرد که از سویی بیشتر در پی توجه به معنا و ارایه مضامین است و از سوی دیگر هرگونه رویکردبه گذشته را نفی می کند و همواره در پی تازگی و غبار روبی از هستی است. سپهری برای فراهنجاری معنایی در اشعار خود، از صور خیال و آرایههای معنوی بهرهی فراوان برده است. در مقالهی پیش رو، گونههای مختلف فراهنجاری معنایی در هشت کتاب و حوزههای بسترساز این فراهنجاریها بررسی شده است. این پژوهش به صورت کمی- کیفی انجام شده و نمونهها از راه جست وجوی کتابخانهای گردآوری شده است.

کلیدواژه ها:

فراهنجاری معنایی ، سهراب سپهری ، هشت کتاب ، آشنایی زدایی