رهیافت اخلاق سیاسی در فرآیند ناسپاسی سیاسی

ناسپاسی سیاسی، از جمله رفتارهای سیاسی است که می تواند مرزبندی مشخصی را میان جوامع مدنی و توده ای آشکار نماید. با این حال نمی توان این حقیقت را منکر شد که تقریبا تمامی کشورهای دنیا، اعم از توسعه یافته، توسعه نیافته و یا در حال توسعه، به نوعی با این ناهنجاری سیاسی، دست به گریبان اند. البته جوامع در سهم گیری از این وصف مشترک، یکسان نیستند و هر کدام به فراخور حال، بدان مبتلا هستند. ناسپاسی سیاسی بیش از هر چیز در ارتباط با فعالیت های حزبی، شکل می گیرد و می تواند فرآیند بقای احزاب سیاسی را تحت تاثیر قرار داده و پیامدهای زیان باری را در سطوح کلان تر جامعه به همراه داشته باشد. در این ارتباط، مناسبات فرد با خانواده و جامعه، و نیز تصلب در عوام گرایی، در ذهنیت سیاسی فرد، اثربخش بوده و زمینه های لازم را برای گرایش به ناسپاسی سیاسی فراهم می نماید. واقعیت آن است که جامعه سیاسی ایران نیز با شرایط ویژه خود، گرفتار این معضل سیاسی است. این ناهنجاری، جز از طریق غنی سازی فرهنگ سیاسی و همچنین میل به بلوغ اجتماعی و کمال فرهنگی در سطح زیرساخت های جامعه، برطرف نگردیده و یا دست کم کاهش نمی یابد. این نوشتار، با رویکردی تحلیلی نگارش یافته و سعی دارد ضمن تبیین انباشته های توصیفی و ریشه یابی عوامل و پی گیری پیامدها، به ارایه راه حل در این زمینه بپردازد.

کلیدواژه ها:

اخلاق سیاسی ، ناسپاسی سیاسی ، حزب ، جامعه ، عوام گرایی ، ایران ، جامعه جهانی