دلبستگی به مکان عاملی جهت استفاده بیشتر کودکان از فضا

مسیله ای که امروز محلات ما با آن مواجه هستند تخریب مداوم بافت های مسکونی و سنتی بر اساس طرح های جامع وتکنولوژی عصر جدید می باشد. به طوری که در ایجاد محلات جدید توجه اندکی به انسان، فرهنگ، مذهب و عادات مردمیکه از آن استفاده می کنند، شده است. هم چنین محله های شهری، مکان ها و محدوده هایی هستند که ابعاد مسایل در آنها کاملا محسوس است. برای مثال، تغییر ساختار خانوارها و تغییرات در نسل ها، افزایش یا کاهش جابجایی و حرکت،حساسیت مسایل زیست محیطی نظیر فضاهای باز، نابودی محیط های طبیعی و مصرف فزاینده منابع، از جمله ویژگی هاییهستند که می توان اثرات آن ها را در مقیاس محله حس کرد. کودکان به عنوان افرادی هستند که از فضا به طور دایماستفاده می نمایند. ارتقای کیفیت این فضاها، با بکارگیری اصول معماری پایدار می تواند در سلامت و رشد قوای جسمی،تقویت تعاملات اجتماعی و حتی رشد خلاقیت کودکان موثر باشد. لذا با توجه به مطالب ذکر شده این سوال مطرح می شودکه چگونه می توان به طراحی محله پایدار، به لحاظ کالبدی، همت گمارد و تاثیر متقابل آن در ایجاد حس تعلق کودک بهحضور در فضاهای بازی و جمعی محله چگونه می باشد. در این تحقیق به بیان معیارهای فضای بازی برای دستیابی به محلهپایدار ارایه شده است تا از طریق راهکارها و سیاست های پیشنهادی، حس دلبستگی کودکان به فضای بازی نیز افزایش یابد.

کلیدواژه ها:

دلبستگی ، توسعه پایدار ، محله پایدار ، کودک ، فضای بازی