بررسی تاثیر مدیریت استعداد بر کاهش تحلیل رفتگی شغلی کارکنان با میانجیگری عوامل ارگونومیک (شرکت آب منطقه ای استان قم)

امروزه سازمان ها به خوبی دریافته اند که به منظور موفقیت در اقتصاد پیچیده جهانی و نیز ماندگاری در محیط رقابتی کسب و کار،به داشتن بهترین استعدادها نیاز دارند. مدیریت استعداد به عنوانسیستمی برای شناسایی، استخدام، پرورش، ارتقا و نگهداری افرادمستعد، با هدف بهینه کردن توان سازمان به منظور تحقق نتایجکسب و کار، تعریف شده است. تحلیل رفتگی در جوامع امروز، ازجمله اختلافاتی است که در سال های اخیر مورد توجه روانشناسانصنعتی و سازمانی قرار گرفته هست. از طرفی نیز گسترش فناوری ودانش های نوین علاوه بر افزایش تولید و بهره وری از طرفی باعثبروز عوارض از جمله بی تحرکی، خستگی، فشارهای عصبی- روانی و افزایش بروز اختلالات اسکلتی- عضلانی در پی داشته است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر مدیریت استعداد بر کاهش تحلیل رفتگیشغلی کارکنان با در نظر گرفتن نقش تعدیل کننده عواملارگونومیک در شرکت آب منطقه ای استان قم می باشد. پژوهشحاضر از نوع پژوهش های توصیفی و همبستگی است که به روشمیدانی انجام شده است. جامع جامعه آماری پژوهش 450 نفر ازکارکنان شرکت است که تعداد 276 نفر به عنوان نمونه پژوهشانتخاب شدند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آمار توصیفیو استنباطی استفاده شده و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه هایمدیریت استعداد و تحلیل رفتگی شغلی و عوامل ارگونومیک است.یافته های پژوهش نشان می دهد که بین مدیریت استعداد، زیرمتغیر هایش، عوامل عمومی ارگونومیک و کاهش تحلیل رفتگیشغلی رابطه معنادار وجود دارد.

کلیدواژه ها:

مدیریت استعداد ، تحلیل رفتگی شغلی ، عوامل ارگونومیک