آسیب شناسی تحلیلی نقش نظام آموزش عالی ایران در توسعه پایدار – ارایه مدل پیشنهادی

بروز و شیوع مسایل و چالش های زیست محیطی مانند تغییرات اکوسیستمی، گسترش و رواج فزاینده فقر،آلودگی محیط زیست و تخریب منابع طبیعی، افزایش جمعیت، جنگ و نا آرامی ها و ... تمام کشورها و سازمان های آن ها را تحت تاثیر قرار داده است. به نوعی این چالش ها و مسایل اساسی، منجر به بازنگری کشورها در مفاهیم حیاتی مانند توسعه گردید. به بیان دیگر در حال حاضر واژه توسعه مانند گذشته صرفا در راستای توسعه اقتصادی تعریف نمی شود و ابعاد دیگری همچون توسعه اجتماعی،فرهنگی، سیاسی و محیطی را نیز در بر می گیرد. این تعریف جدید از توسعه در راستای پاسخگویی به چالش های نامبرده در قالب مفهوم توسعه پایدار نمایان شده است. از این رو کشورهای مختلف سعی در تطبیق سیاست ها و خط مشی های کلان خود و همچنین حرکت سازمان های موجود خود در جهت توسعه پایدار می باشند. یکی از مهمترین نهادهایی که در این بین می تواند روند مسیر به سمت توسعه پایدار را فراهم کرده، نظام آموزش عالی و دانشگاه ها می باشند که می توانند به نوعی در این مسیر تحولی، پیش گام سایر نهادها و موسسات داخل کشور باشند. به بیان دیگر در حال حاضر نقش نظام های آموزش عالی در اجرایی کردن فرایند توسعه پایدار در کشور ها غیر قابل انکار و به نوعی اجتناب ناپذیر شده است. بنابراین با توجه به نقش نظام های آموزش عالی و دانشگاه ها در فرایند استقرار توسعه پایدار در کشورها، پژوهش حاضر با مرور و بررسی کتابخانه ای و ارزیابی و تحلیل اسناد و مدارک با روش فراتحلیل، در مرحله اول به ارزیابی نقش نظام آموزش عالی و بازنگری های اساسی در فرایندهای آن در راستای توسعه پایدار و سپس به تحلیل و آسیب شناسی رویکرد توسعه پایدار در نظام آموزش عالی در کشور ایران و در نهایت ارایه مدلی برای پیاده سازی رویکرد توسعه پایدار در نظام آموزش عالی پرادخته است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، نظام آموزش عالی ، تحلیل و آسیب شناسی