بررسی ارسی در معماری اسلامی و سنتی ایران و استفاده از آن در معماری معاصر

شناخت و بررسی شیوه های معماری به کاربرده شده توسط گذشتگان، موجب ایجاد پیوند و ارتباط میان معماری گذشته و معماری عصرحاضر خواهد شد و روش های استفاده شده در بناهای سنتی، استفاده بهینه از انرژی های تجدید پذیر، می تواند به عنوان الگویی مناسب مورد استفاده معماران در عصر حاضر قرار گیرد. بحث انرژی به عنوان مسیله ای که تمام نگرانی های اینده را به خود اختصاص داده است، در گذشته، معماری بومی و سنتی ایران قادر بوده است تا به خوبی این بحران را حل نموده و با عناصری شاخص، ان را مدیریت نماید. یکی از این عناصر شاخص چه از لحاظ اقلیمی و چه از لحاظ فرهنگی، ارسی در معماری ایرانی است، که متاسفانه در معماری معاصر، توجه چندانی به آن نشده است. و در یک مصاف تحمیلی بین معماری سنتی و معماری مدرن و در آستانه معبد مدرنیزاسیون، مظلومانه قربانی شده است. در این مقاله سعی شده تا این عنصر سنتی و فواید آن شناسایی شده و کاربرد های آن بررسی شود، همچنین سعی شده نمونه هایی در معماری معاصر ایران که از مفهوم ارسی و یا شکل ظاهری ارسی، در طرح خود استفاده کرده اند، جمع آوری شود تا در جهت معاصر سازی این عنصر گامی برداشته شود، شاید که مورد استفاده طراحان معاصر قرار گرفته و این عنصر فراموش شده، دوباره احیا شده و مورد توجه قرار گیرد. رویکرد حاکم بر این پژوهش توصیفی - تحلیلی است و مبتنی بر منابع اسنادی، کتابخانه ای و الکترونیکی انجام شده است.

کلیدواژه ها:

ارسی ، معماری سنتی ، اقلیم ، شیشه رنگی