معماری سکونتگاه موقت پس از سانحه

طراحی، برنامه ریزی و تامین حداقل استانداردها برای سکونتگاه های موقت، ازحقوق و احتیاجات اولیه و اساسی کسانی است که در معرض سوانح و یا درگیری ها قرار می گیرند. باید دانست که مردم پس از سانحه بی خانمان می شوند و نه فقط بی ساختمان این به آن معنی است که خانوار، در اثر وقوع یک سانحه، هستی و اندوخته مادی و معنوی سالیان خود را به یکباره نابود شده می یابد بنابراین، سرپناه، به عنوان فضایی برای ایجاد آرامش، امنیت،اطمینان خاطر و بازتوانی روانی و روحی فرد آسیب دیده باید مورد توجه جدی قرار گیرد.در این راستا، موضوع سوگونتگاه موقت در یک مفهوم همه جانبه، نه فقط به عنوان یک محصول کالبدی، بلکه بصورت فرایند و درحد میانهاسکان اضطراری تا اسکان دایم در وجوه گوناگون مورد کنکاش قرار می گیرد. )عوارض نامطلوب آوارگی ناشی از سوانح غیر متقربه، جستجو ی شیوه های سریع و مناسب اسکان در شرایط اضظرارو موقت را به یکی از مهمترین مراحل بازسازی مبدل نموده است هرچند اسکان موقت دوره ای کوتاه از مدت زمان بازسازی تا استقرار دایم و اسکان اضطرار دوره ای به مراتب کوتاهتر از آن را شامل می شود اما غفلت از کیفیت زندگی سانحه دیدگان در این دو مرحله می تواند عواقب نا مطلوب و گاه جبران ناپذیری بر آسیب دیدگان داشته باشد

کلیدواژه ها:

سکونتگاه موقت ، سانحه ، بازسازی ، مصالح بومی ، برنامه ریزی