جایگاه خیارات مختص بیع در قرار دادهای الکترونیکی در حقوق مدنی ایران

با پیدایش تکنولوژی های جدید و تغییر نحوه وقوع معاملات بین اشخاصی، حقوق نیز به عنوان علم ناجی حقوق اشخاص و نظم دهنده روابط آنان باید همگام با روابط اجتماعی تعالی یافته و مقررات سنتی خود را با نوآوریهای جدید متناسب سازد و عندالزوم مقررات جدیدی وضع نماید. تجارت الکترونیک به افراد و سازمان ها امکان ارتباط دیجیتالی را فراهم می نماید و به همین خاطر است که تبادل کالا از این طریق باعث ظهور عنوانی مثل تجارت الکترونیک گشته است. در خصوصی تعریف تجارت الکترونیک اختلافاتی وجود دارد و برخی آنرا در مفهوم عام که شامل هر نوع کسب و کار می شود، تعریف می کنند و برخی دیگر مبادله کالا را در این تعریف جای می دهند. با این حال باید توجه داشت که تجارت الکترونیک در معنای عام خود به هرنوع فعالیتی اطلاق می شود که از طریق فناوری دیجیتالی صورت می گیرد اعم از اینکه این فعالیت بین تجار یا بین غیر تجار و سازمان ها صورت گیرد. عقد بیع به عنوان یکی از مهمترین رابطین حقوقی اشخاصی بشر امروزه با پیدایش کامپیوتر و اینترنت تغییراتی یافته و از عقد سنتی فاصله گرفته است، نحوه ایجاب وقبول، نحوه ابراز قصد، زمان وقوع عقد و مکان آن و چگونگی تسلیم مبیع وثمان، نحوه اعمال اقاله یا فسخ و .... تغییر یافته و دیگر به صورت سنتی در عقود جدید به کار نمی رود. در این تحقیق سعی بر آن می شود، وجود یا عدم وجود خیارات در عقد الکترونیکی بررسی شود. با توجه به تغییرات ایجادشده در نحوه وقوع عقد الکترونیکی تبعا نحوه اعمال خیار و فسخ آن تغییراتی یافته است که قابل بررسی می باشد.

کلیدواژه ها:

بیع الکترونیکی ، خیارات ، حق فسخ ، انحلال عقد ، حق خیار