بررسی مقایسه ای ناگویی خلقی در بیماران مبتلا به اختلالات سایکوتیک، غیر سایکوتیک و افراد بهنجار

مقدمه و هدف: مطالعات پیشین که ناگویی خلقی را در بیماران سایکوتیک بررسی کرده اند، نشان داده اند که این بیماراندشواریهای زیادی در شناسایی و اظهار احساساتشان دارند . هدف مطالعه حاضر تعیین میزان ناگویی خلقی در بیماران مبتلا بهاختلالات سایکوتیک، بیماران غیر سایکوتیک و افراد بهنجار است.روش کار : در این مطالعه علی - مقایسه ای تعداد 60 بیمار سایکوتیک، 60 بیمار غیر سایکوتیک و 140 فرد سالم که از لحاظمتغیرهای جمعیت شناختی با یکدیگر همسان شد ه بود ند و نتایج آزمون لوین نیز حاکی از همگنی واریانس ها در سه گروه بود بهروش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و با بهره گیری از مقیاس ناگویی خلقی تورنتو مورد مقایسه قرار گرفتند.نتایج: نتایج نشان داد در متغیر ناگویی خلقی بیماران مبتلا به اختلالات سایکوتیک و افراد بهنجار و بیماران مبتلا به اختلالاتغیرسایکوتیک و افراد بهنجار تفاوت معنادار دا رند (P<0/001). همچنین مولفه های دشواری در شناسایی و توصیف احساسات و جهت گیری فکری بیرونی در بیماران سایکوتیک بیشتر از دو گروه دیگر بود.نتیجه نهای ی : یافته های مطالعه نشان داد که بیماران سایکوتیک دارای سطوح بالای ناگویی خلقی هستند، بنابراین لازماست که تدا بیر درمانی ویژه ای از جمله درمان متمرکز بر هیجان گرینبرگ جهت کاهش ناگویی خلقی در این افراد صورت گیرد.

کلیدواژه ها:

اختلالات روان پریشانه ، تنظیم هیجان ، ناگویی خلقی