مقایسه سطح سیتوکاین های IL-12 ،IL-10 ،IL-5 و IL-18 مترشحه از سلول های PBMC در بیماران مبتلا به لیشمانیوز پوستی بهبود یابنده و غیر بهبود یابنده

مقدمه و هدف : لیشمانیوز یک مشکل مهم بهداشتی در سراسر جهان از جمله کشور ما ایران می باشد . ضایعات پوستی عموماً خود بهبود یابنده اند اما اشکال غیر بهبود یابنده لیشمانیوز پوستی نیز اخیراً افزایش یافته است. القای پاسخ سلولهای نوع (T-helper type1(Th1 به مقاومت در برابر بیماری کمک می کند در حالیکه پاسخ های (T-helper type2(Th2 باعث حساسیت در برابر بیماری می شود . با ارزیابی سیتوکاین های (IL-12), (IL-10), (IL-5) و (IL-18) مترشحه از سلول های مونونوکلئر خون محیطی (PBMC) در بیماران لیشمانیوز پوستی بهبود یابنده و غیر بهبود یابنده، نقش این سیتوکاینها را در بهبود بیماران بررسی می کنیم. روش کار : سطح سیتوکاین های مترشحه از سلولهای PBMC در 60 نفر از بیماران بهبودیابنده و غیربهبودیابنده و گروه کنترل درمانگاه شماره یک آب و برق و بیمارستان قائم مشهد در سال 1385 پس از تحریک با آنتی ژن لیشمانیا ماژور و میتوژن در محیط in vitroتوسط روش الیزا و استفاده از کیت های صنعتی ارزیابی شد. نتایج: سلول های PBMC افراد بهبود یابنده IL-5؛ (52/14±65/21pg/ml) و IL-10؛ (30/19±18/73pg/ml) بیش از بیماران بهبود یافته ترشح شدند (p<0/005). همچنین دریافتیم IL-18 در بیماران غیربهبودیابنده با غلظت 433/02±225/30pg/ml به طور معنی داری بیش از افراد بهبود یافته ترشح میشود (p=0/003). نتیجه نهایی : با توجه به نتایج بدست آمده می توان نتیجه گرفت که IL-12 در افراد بهبود یافته نسبت به افراد غیر بهبود یافته بیشتر ترشح می شود ولی IL-18 که باعث افزایش ترشح IL-12 و فعالیت سلول های Th1 می شود در مواقعی که ترشح IL-12 کاهش مییابد، در افراد غیر بهبودیافته بیشتر ترشح می شود و در آنها باعث القاء پاسخهای Th2و پیشرفت بیماری می شود.

کلیدواژه ها:

سیتوکاین ها ، لیشمانیوز پوستی ، ضایعات پوستی