امام زمان (عج)، نوستالوژی آینده گرا در اشعار سلمان هراتی

نوستالوژی nostalgia را می توان به طور خلاصه، یک احساس درونی تلخ و شیرین نسبت به اشیا،اشخاص و موقعیت گذشته تعریف کرد. احساس نوستالوژی از نظر روا نشناسان، نتیجه حسرت بر گذشته،یادآوری خاطرات کودکی و نوجوانی، احساس غربت، مرگ اعضای خانواده و حسرت آرمان شهر وگذشته تاریخی است. نوستالوژی در ادبیات، رفتاری است که معمولا ناخودآگاه در شاعر یا نویسندهبروز می کند و متجلی می شود و از همین رو، اهمیتی سبک شناختی پیدا می کند. نوستالوژی در چارچوبسبک شناسی مؤلف مدار به ویژه هنگام بررسی روان شناختی اثر، بسیار اهمیت می یابد. در بررسی های جدیدادبی، نوستالوژی را به دو گونه شخصی و اجتماعی تقسیم می کنند. نوستالوژی در ادبیات دوره معاصر، نمود بیشتری یافته است، چرا که سرخوردگی های اجتماعی، عشق و دوری از وطن، شکستهای سیاسی، بی عدالتیو فقر عمومی و بیماری های اجتماعی نیز از عوامل پدیدآورنده این حس فردی جمعی است، چنان که دراکثر اشعار شاعران معاصر ایران دیده می شود. این پژوهش نیز بر آن است، مبانی نظری و مفهوم نوستالوژیرا در دو محور نوستالوژی فردی و جمعی و نیز عوامل نوستالوژی انتظار و آینده گرا را در اشعار ادبیاتشاعران دوره معاصر ایران به ویژه سروده های سلمان هراتی در ارتباط با امام زمان (عج) بررسی و تحلیلنماید. اشعار مطرح شده سلمان هراتی، موضوعاتی است که توجه کافی به آنها در عصر جهان یشدن، زمینهرا برای جهان یسازی و درک اندیشه نجات بخش مهدویت هموار می کند. آنچه ضرورت دارد، این است کهاولا،ً مبانی و اصالت این تفکر، بازشناسی و تبیین شود. ثانیا،ً ابعاد، جامعیت و جذابیت اندیشه ظهور منجیدر تفکر شیعی و در اشعار شاعران معاصر از قبیل سلمان هراتی برای جهانیان و شیعیان معرفی گردد.

کلیدواژه ها:

نوستالوژی ، شعر معاصر ایران ، امام زمان (عج) ، انتظار ، سلمان هراتی