بینامتنیت قرآنی در صحیفه سجادیه

دعا، تبلور استمداد از سرچشمه فیض و پاسخ به یکی از اساسی ترین نیازهای متعالی بشر است و هر انسانیفارغ از کیش و آیینی خاص و به فراخور شخصیت و رویکرد های فکری خود به آن تمسک می جوید.سابقه دعا در ادب عربی و جایگاه آن در ادب و فرهنگ اسلامی؛ به ویژه در سیره معصومینعلیه مالسلام و نقش دعا در توجه دادن مردم به حقیقت مینوی (Numinous) موجب رونق ادب دعا شده و نصوصی را به ارمغان آورده است که صحیفه سجادیه، برترین نمونه آن می باشد. هرچند ویژگی هاینصوص این دعاها متمایز از متنهایی است که در اغراضی مانند مدح، غزل، فخر، اعتذار و...آفریده شده اندولی تحلیل و معناشناسی این متنها بسان دیگر متنهای ادبی، مستقل و فارغ از دیگر نصوص میسر نیست واز آ نجا که بسیاری از فراز های این ادعیه با آیات شریفه قرآن ارتباط و تعامل دارند، ارزیابی و نقد اینارتباط و تعامل در ذیل عنوان «بینامتنی» (intertextuality) یا «تناص» قرآنی عنایتی خاص می طلبد واین مقاله به این مهم پرداخته است.

کلیدواژه ها:

دعا ، حقیقت مینوی ، ادب دعا ، بینامتنی ، صحیفه سجادیه ، قرآن