بررسی کارایی بهینه سازی پرتفوی پایدار با استفاده از ارزش در معرض خطر مشروط در بدترین حالت (WCVaR) با ترکیب مدل چند عاملی

گسترش و پیچیدگی روزافزون بازارهای مالی، تصمیم گیری در خصوص انتخاب نوع دارایی را برای سرمایه گذاران دشوار نموده است. از سویی بر اساس نظریه مدرن پرتفوی، متنوع سازی سرمایه گذاری ها می تواند منجر به کاهش نوسان ها در عین حفظ متوسط بازده گردد. همچنین با توجه به پیچیده شدن و سرعت عوامل تأثیرگذار، تشکیل پرتفوی بهینه با روش های سنتی کار دشواری است. بدین منظور تحقیق حاضر تلاشی برای بررسی مدل انتخاب پرتفوی پایدار با ترکیب بدترین حالت ارزش در معرض خطر مشروط (WCVaR) و مدل چند عاملی و تخمین ریسک و بازده پرتفوی و مقایسه ریسک و بازده این مدل با ریسک و بازده در مدل کلاسیک می باشد.در این تحقیق به بررسی 66 پرتفوی در طول تقریبا 11 سال با توجه به داده های بازار بورس اوراق بهادار تهران پرداخته شده و ریسک و بازدهی هر پرتفوی بر اساس دو مدل بهینه سازی WCVaR و کلاسیک تخمین زده شد و در مرحله بعد با استفاده از از آزمون مقایسه میانگین ویلکاکسون به بررسی وجود تفاوت معنی دار بین ریسک و بازده دو مدل فوق پرداخته شد.در تحقیق حاضر مشخص شد بازده پرتفوی در مدل WCVaR تفاوت معناداری با بازده پرتفوی در مدل کلاسیک و ریسک پرتفوی مدل WCVaR تفاوت معناداری با ریسک پرتفوی مدل کلاسیک دارد و لذا با توجه به مرز کارای پرتفوی های رسم شده دو مدل ، بهینه سازی پایدار با ترکیب WCVaR و مدل چند عاملی نسبت به بهینه سازی کلاسیک عملکرد بهتری را برای سرمایه گذاران محقق می سازد.

کلیدواژه های بررسی کارایی بهینه سازی پرتفوی پایدار با استفاده از ارزش در معرض خطر مشروط در بدترین حالت (WCVaR) با ترکیب مدل چند عاملی:

ریسک ، بازده ، مدل چند عاملی ، بهینه سازی پرتفوی ، بهینه سازی پرتفوی پایدار ، CVaR