آمایش سرزمین، مسیری در جهت حفظ محیط زیست و توسعه گردشگری در ناحیه زاگرس مرکزی

آمایش سرزمین علمی ست که نوع استفاده از سرزمین را، براساس خصوصیات اکولوژیکی سرزمین و شرایط اقتصادی، اجتماعی آن، بصورت بهینه تعیین می کند. در آمایش سرزمین یکی از قابلیت های مورد بررسی، قابلیت گردشگری هر منطقه است. در ایران در منطقه ی زاگرس مرکزی پتانسیل های فراوانی برای جذب گردشگر وجود دارد که نشان دهنده ارزش های بالای زیست محیطی زاگرس مرکزی است؛ ولیکن شیوه های بهره برداری طبیعی در زاگرس در طول سالیان، موجب تخریب منابع طبیعی و ناپایداری آن شده است. از آنجایی که یکی از مهم ترین ابزارهای مدیریت زاگرس مرکزی، تعیین توان اکولوژیک سرزمین با رعایت ملاحظات و معیارهای اجتماعی - اقتصادی است لذا توجه به وجود چشم اندازهای زیبا و نیاز گردشگران به امکانات، باید با هرگونه توسعه ایی در چنین مناطقی با ارزیابی و برنامه ریزی و نیز اجرای برنامه آمایش سرزمین همراه باشد.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، شرایط اقتصادی ، اجتماعی ، زاگرس مرکزی ، توان اکولوژیک ، قابلیت گردشگری