بررسی اثر متقابل کلرید سرب و روی بر برخی پارامترهای رشد و فیزیولوژی گیاه سویا ( Glycine max L )

سرب عنصری غیرضروری در فرایندهای متابولیکی بوده و زمانی که غلظت آن در خاک از سطح بسیار اندک تجاوز کند، می تواند برای ارگانیسم ها سمی یا کشنده باشد. مقدار زیاد سرب باعث ایجاد سمیت در گیاه از طریق ایجاد گونه های فعال اکسیژن می شود. از طرفی روی می تواند سلول ها را در مقابل آسیب اکسیداتیو ناشی از تولید رادیکال های اکسیژن حفاظت کند. لذا برای ارزیابی اثر غلظت های مختلف کلرید سرب ( pbcl2 ) با غلظت های مختلف ( 0/5 و 2/5 و. 4/5 و 6/5 میلی مولار ) و کلریدروی (zncl2) ( 5 و 10 و 15 20 ) در گیاه سویا ( Glycine max L) با چهار تکرار روی تغییرات میزان کلروفیل، برخی پارامترهای ریشه و آنزیم های پراکسیداز و کاتالاز انجام گرفت و مشاهده گردید در تیمارهای ( 50، 250، 450 و 650 میلی مولار ) کلرید سرب و نیز تیمارهای ( 0/5 ، 2/5، 4/5، 6/5 میلی مولار ) کلریدروی افزایش غلظت سرب و روی در محیط کشت باعث کاهش درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی، وزن تر، وزن خشک، طول ریشه و طول هیپوکتیل می گردد. همچنین افزایش غلظت روی و سرب سبب کاهش پیگمانهای فتوسنتزی ( a و b و کل ) نیز می شود. با افزایش غلظت های سرب و روی منجر به افزایش فعالیت دو آنزیم پراکسیداز و کاتالاز می شود که نشان دهنده افزایش فعالیت آنتی اکسیدانی در گیاهان در معرض سرب و روی می باشد.

کلیدواژه ها:

سرب ، روی ، سویا ، کلروفیل و آنزیم های پراکسیداز