بررسی رابطه بلند مدت میان درآمد های نفتی مخارج دولتی و رشد اقتصادی در ایران در بازه زمانی ۱۳۹۲-۱۳۵۲

رشد اقتصادی اگر مهمترین هدف کشور نباشد جزء مهمترین اهداف اقتصادی هر کشور است که تحت تاثیر عوامل مختلفی می باشد. برای افزایش رشد اقتصادی کشورهای در حال توسعه لازم است منابع داخلی و مخصوصاً درآمدهای عمومی دولت برای رسیدن به افزایش رشد اقتصادی بسیج شوند. از این رو هدف این مطالعه تحلیل رابطه بلندمدت میان درآمدهای نفتی، مخارج دولتی و رشد اقتصادی ایران طی سالهای 1392-1352 به روش یوهانسون-جوسلیسیوس و روش ضریب خطا(VECM (می باشد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که مخارج دولت بر رشد اقتصادی اثر مثبت و معنادار و درآمدهای نفتی اثر منفی و معناداری بر رشد اقتصادی دارد.علاوه بر این نتایج مدل تصحیح خطا نیزسرعت تعدیل عدم تعادلها را بین متغیرهای مخارج دولت ودرآمدهای نفتی با رشد اقتصادی را تایید می نماید و ضریب برآورد شده برابر (9.0( -است که به این معناست که در هر دوره به میزان 9.0 درصد از عدم تعادل کوتاه مدت برای دستیابی به تعادل بلندمدت تعدیل می گردد. از طرفی تغییرات مخارج دولت علت تغییرات تولید ناخالص داخلی است و تغییرات درآمدهای نفتی نمی تواند علت تغییرات تولید ناخالص داخلی در کوتاه مدت است.

کلیدواژه ها:

درآمدهای نفتی ، مخارج دولت ، رشد اقتصادی ، روش یوهانسون-جوسلیسیوس ، روش VECM ، ایران