تاثیر نقش هویت در شکل گیری معماری ایرانی- اسلامی

هویت آن حقیقت وجودی است که شخص یا شی از آن برخوردار می باشد. گفته می شود تنها پدیده ای که دغدغه هویت دارد انسان است، انسان همواره به دنبال ابزاری است که خود را به واسطه آن تبیین کند. اصولاً هویت یک پدیده امری انتزاعی و منفک از سایر موضوعات مرتبط با آن پدیده نیست؛ مثلا هویت شهر یا همه موضوعات مرتبط با شهر و یا موضوعات عدیدهای از جمله یا اهالی شهر، باورها و اعتقاداتشان شیوه زیست مردم، نوع ارتباطشان با سایر جوامع، آرمانها و الگوهای زندگیشان، رفتار و فرهنگشان و یا نوع تفکر و جهان بینی شان مرتبط و غیرقابل تفکیک است. معماری اسلامی- ایرانی در فرهنگ تشیع میراث گرانقدری است که از نسلهای گذشته به یادگار گرفته شده و نمونه های ارزشمند آن در نظام برنامهریزی، طراحی و مدیریت شهرهای تاریخی ایران به خوبی قابل مشاهده و بازشناسی می باشند. سوال اصلی پژوهش آن است که هویت در معماری اسلامی چیست؟ و این تعریف در شکلگیری معماری اسلامی چه جایگاهی دارد؟ بایسته های تحقق قاعده لاضرر و لاضرار در اسلام، در بستر شکل گیری معماری اسلامی چیست؟ معماری اسلامی بر بستر عناصر هویت ساز چگونه شکل می گیرد و این عناصر چه جایگاهی در معماری اسلامی دارند؟ روش تحقیق مورد استفاده در این مقاله، روش استدلال منطقی است. پس از ترسیم چارچوب نظری پژوهش، منابع علمی و تخصصی با روش مقایسه تطبیقی تحلیل شده، فرصت ها و چالش های حاصل از آن به بحث گذاشته می شود. این پژوهش نیازمند برخوردی کیفی است ازاین رو بر مبنای پارادایم آزادپژوهی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و مطالعات میدانی در روند مقاله استفاده خواهد شد.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، معماری اسلامی ، هویت ، فرهنگ