الگوی مناسب بهره برداری از منابع طبیعی از دیدگاه فقه اسلامی .

انفال در فقه امامیه، دارایی هایی است که ویژه رسول خداست و پس از او به پیشوایان معصوم علیهم السلام که مسئولیت رهبری جامعه اسلامی را به عهده دارند می رسد، طبق اصول و قوانین اسلامی، خداوند مالک اصلی همه چیز ومالکیت انسانها در طول مالکیت خداوند است، بنابراین برخی از منابع طبیعی و ثروتهایی که انسان در پدیدآوردن آنها نقشی نداشته و ندارد، در اختیار پیامبر، امام(ع) و حاکم دولت اسلامی است و برخی دیگر از جمله ماهیان، مراتع و آبها در مالکیتعموم مردم است. بر این پایه، هرگونه بهره برداری از این موهبتهای خدادادی، باید برابر قوانین اسلام و بر بنیاد کار مفید و نیز درجهت رفع نیازهای مسلمانان انجام پذیرد. سؤال این پزوهش این است که آیا واگذاری انفال به بخش خصوصی به منزله بهره برداری از منابع طبیعی به هر مقدار که خواستیم و توانستیم، می باشد یا باید به نحوی از این نعمات استفاده کرد که بهمرحله توسعه پایدار برسند؟ فرضیه پژوهش این است که حفاظت از منابع طبیعی و توسعه پایدار آن قابل قبول تر است ، لذا سعی بر این است که با استفاده از منابع معتبر فقهی و از طریق روش تحلیلی توصیفی یا اسنادی، صحت و سقم این فرضیه را بررسی نموده و براساس قوانین اسلامی، قائل به بهره برداری بلند مدت به صورت اجاره شویم

کلیدواژه ها:

منابع طبیعی ، تخریب ، حفاظت ، بهره برداری ، توسعه پایدار