آسیب پذیری و مقاوم سازی لرزه ای بافت های تاریخی خشتی با مدیریت عوامل بیولوژیک آسیب رسان

عملیات مقاوم سازی بناهای تاریخی خشتی در مقابل زلزله بسیار دشوار است. این امر ناشی از ساختار و ویژگی های خاص این بناها می باشد. بهترین کار برای ایمن سازی بناهای تاریخی در مقابل زلزله، حفاظت مناسب آنها می باشد. برای نگهداری مناسب بناهای تاریخی باید برنامه حفاظت تدوین شود و عوامل آسیب رسان به آنها باید به خوبی کنترل شوند. عوامل آسیب رسان به بناهای تاریخی دردو دسته ی عوامل بیولوژیکی و غیر بیولوژیکی قرار دارد. عوامل غیر بیولوژیکی شامل باد و باران و غیره میباشد. عوامل بیولوژیکی شامل حشرات، جوندگان، پرندگان و گیاهان به بناهای تاریخی آسیب وارد می سازنند. حشراتی مانند موریانه ها با تغذیه از مواد سلولزی به کار رفته در بنا مانند کاه موجود در کاهگل و یا چوب به کار رفته در ساخت درها و پنجره ها و حفر گالری ها در درون دیواره ها و سقف های بنا و کاهش چسبندگی بین ذرات ملات باعث کاهش استحکام بنا می شوند. موش ها با سوراخ کردن دیواره ها باعث کاهش استحکام آنها و شکسته شدن دیواره ها می گردند. ریشه های بعضی از گیاهان به درون دیواره های بنا نفوذ می کنند و با انتقال رطوبت و با رشد خودشان مصالح بنا را تخریب می کنند. با مدیریت صحیح عوامل بیولوژیک می توان آنها را به خوبی کنترل کرد و بناهای خشتی را در برابر زلزلهمحافظت کرد.

کلیدواژه ها:

عوامل بیولوژیک ، بناهای خشتی ، زلزله ، موریانه