طراحی پایدار در معماری سنتی ایران

انسان همواره در طول تاریخ سعی می نمایند تا به منظور ایجاد سرپناهی امن برای سکونت، آن را با محیط پیرامون خود هماهنگ سازد تا بتواند شرایط مناسبی برای ادامه حیات خویش ایجاد کند و درحقیقت شرایط جغرافیایی، اقلیمی نیز در شکل گیری این فضای زیست، دخالت مستقیمی دارد. در ایران به علت دارا بودن، چهار اقلیم متفاوت معماری های متفاوتی به ویژه در طراحی مسکن بومی، هماهنگ با اقلیم بوجود آمده که در چنین فضاهای ساخته شده ای، به کارگیری مصالح بومی که کمترین تأثیر نامطلوب برمحیط را دارند، موجب پایداری محیط زیست و افزایش دوام بناها گردیده اند. امروزه به نظر می رسد که توسعه پایدار و مفاهیم آن به خوبی با اهداف و مقاصد معماری و شهرسازی نوین سازگار بوده و می تواند به عنوان عاملی مؤثر جهت تحقق اهداف پایداری مطرح شود. این مقاله کوششی هدفمند برای معرفی طراحی پایدار در معماری سنتی است، که معماری پایدار و معماری سنتی به عنوان مبانی ریشه ای در این مقاله مورد نظر می باشد. روش تحقیق این مقاله بنا به اهمیت موضوع آن توصیفی بوده و برای جمع آوری اطلاعات، از روش های کتابخانه ای، بررسی متون استفاده شده است. که این روند از جمع بندی تعاریف آغاز شده است و با اصول، مبانی و نظریات گوناگون پیرامون طراحی پایدار بسط پیدا کرده است.