طراحی مجتمع مسکونی با تاکید بر معماری همساز با اقلیم ( نمونه مورد مطالعه: سنندج )

اقلیم یکی از مهمترین عوامل زیست محیطی است که در چگونگی رفتار و حالات کلی انسان ها نقشی اساسی را ایفا می نماید. یکی از اثرات مهم اقلیم در زندگی انسان ها، ساخت و ساز مساکن مطابق با شرایط محیطی و ایجاد آسایش کالبدی به وسیله پارامترهای اقلیمی می باشد. طراحی اقلیمی، روشی برای کاهش همه جانبه هزینه انرژی یک ساختمان است. ساختمان هایی که براساس اصول طراحی اقلیمی ساخته می شوند، ضرورت گرمایش و سرمایش مکانیکی را به حداقل کاهش می دهند، در عوض از انرژی طبیعی موجود در اطراف ساختمان ها استفاده می کنند. این امر موجب صرفه جویی در مصرف انرژی شده و در استفاده بهینه از شرایط محیطی جهت ایجاد آسایش برای زندگی در داخل ساختمان ها یاری رسان خواهد بود. در راستای تحقیقات صورت گرفته در رابطه با تاثیرات اقلیم و عوامل اقلیمی بر ارتقاء کیفیت آسایش کالبدی در طراحی معماری مجتمع های مسکونی، بررسی کیفیت معماری همساز با اقلیم در مجتمع های مسکونی ضروری به نظر می رسد. از این رو هدف از پژوهش حاضر با رویکرد توصیفی- تحلیلی، بالا بردن کیفیت آسایش کالبدی در محیط های مسکونی، استفاده حداکثر از پتانسیل های محیطی جهت صرفه جویی در مصرف انرژی های تجدیدناپذیر، استفاده از انرژی های نو، سالم سازی محیط زیست و انطباق معماری ساختمان ها با شرایط متغییر آب و هوایی ( شرایط اقلیمی ) می باشد. روند پژوهش حاضر براساس مستندات کتابخانه ایی و مطالعه ی طرح ها و مقالات تدوین شده در این راستا می باشد. نتایج تحقیقات و مطالعات، وجود ضعف فراوان در بعد اقلیمی طراحی معماری مجتمع های مسکونی موجود در شهر سنندج، عدم توجه به پتانسیل های محیطی جهت صرفه جویی در مصرف انرژی، عدم استفاده از انرژی های نو ( طبیعی ) در ساختمان و نیاز شدید به وجود یک نظام برنامه ریزی کارا جهت ایجاد هماهنگی میان بخش مسکن و بعد اقلیمی آن را، پیرامون موضوع نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

مجتمع های مسکونی ، معماری همساز با اقلیم ، اقلیم سرد و کوهستانی ، سنندج