صندوق های بازنشستگی، یک پارادوکس! مدیریت بحران؟ یا مدیریت ریسک (خطرپذیری)؟

طبق اعلان صندوق جمعیت سازمان ملل متحد، جمعیت افراد بالای 60 سال از مرز یک میلیارد نفر گذشته است و تا 10 سال آینده پیش بینی می شود که 200 میلیون نفر به جمعیت مورد اشاره افزوده گردد که جمعیت قابل ملاحظه ای را به خود اختصاص داده است. این آمار زمانی جالب تر می شود که بدانیم پیش بینی های انجام شده جمعیت بالای 60 سال را برای سال 2050 میلادی معادل 2 میلیارد نفر تخمین زده است. در کشورمان، بازنشستگان 7 درصد جمعیت کشور را تشکیل می دهند که تا 30 سال آینده این تعداد به مرز 25 درصد، یعنی یک چهارم جمعیت خواهد رسید. لذا این مبحث از موضوعات بسیار مهم و حائز اهمیت می باشد. نکته مهمی که همواره باید به آن توجه داشت، عدم قطعیت ها می باشد که می بایستی قبل از به قطعیت رسیدن مورد مطالعه قرار گرفته و به دور از روزمرگی ها با برنامه ریزی بتوان پیش بینی های لازم را برای آینده مبتنی بر آینده پژوهی لحاظ نمود. در این مقاله نویسنده بر آن است تا با استفاده از مستندات موجود تعریف جدید و کاربردی از مدیریت بحران از نقطه نظر صندوق های بازنشستگی را ارائه نموده و وضعیت بحرانی حال حاضر این صندوق ها را به طور تفضیلی و علمی تشریح نموده و بیان نماید. در ادامه راه حل های خروج از چنین شرایطی را مطرح نماید. این مقاله تمرکز و تاکیدی بر مدیریت ریسک داشته و این نوع مدیریت را دارای اهمیت ویژه تری نسبت به مدیریت بحران (با رویکرد مقابله) در نظر می گیرد. در انتها نویسنده راه حل هایی را برای خروج از شرایط بحرانی در صندوق ها به عنوان آموزه های فراگرفته شده در کشور را ارائه می نماید که قابلیت استفاده در سایر نقاط مشابه در جهان را دارا می باشد

کلیدواژه ها:

عدم قطعیت ها ، آینده پژوهی