تعیین میزان تاثیر عملیات آبخیزداری بر دبی پیک سیلاب (مطالعه موردی: حوزه آبخیز ماسوله)

مدیریت آبخیز را می توان به عنوان فرایندی شامل کلیه فعالیت های برنامه ریزی، طراحی، ساخت و بهره برداری صحیح از سیستم های آبخیز، به حساب آورد. تلفیق و برنامه ریزی حوزه ماسوله، با در نظر گرفتن تمام جوانب، به منظور دستیابی به هدف اصلی کنترل سیل می باشد. سیل به وضعیتی اطلاق می گردد که در آن جریان رودخانه به صورت غیرمنتظره افزایش پیدا کرده و معمولا باعث خسارات مالی و جانی می گردد. در این پژوهش به برآورد ضریب رواناب، شناخت عوامل موثر در سیل خیزی و پهنه بندی پتانسیل سیل خیزی حوضه آبخیز ماسوله پرداخته شده و نقشه های مربوطه ارائه می شود. بدین منظور ابتدا داده های موردنیاز شامل آمار وضعیت اقلیم منطقه، نقشه های مرتبط، عکس های هوایی و تصاویر ماهوارهای جمع آوری و وارد سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) گردید، سپس با تلفیق آنها بر اساس روش SCS، نقشه شماره منحنی حوضه تهیه و با استفاده از جداول، روابط موجود و میزان بارندگی منطقه، نقشه پتانسیل سیل خیزی حوضه ارائه گردید. در نهایت به بررسی میزان تاثیر عملیات مکانیکی و بیولوژیک بر دبی پیک سیلاب پرداخته شده است. طبق نتایج بدست آمده با انجام عملیات آبخیزداری (مکانیکی و بیولوژیک) در دوره های مختلف از 17/4 تا 48/2 درصد از میزان دبی پیک سیلاب و ارتفاع رواناب کاسته می شود.

کلیدواژه ها:

پتانسیل سیل خیزی ، عملیات آبخیزداری ، حوزه آبخیز ماسوله ، رواناب ، GIS ، SCS