اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر افزایش خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پسر با نقص بینایی

عوامل فردی مختلفی میتواند در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان با نقص بینایی موثر باشند که از جمله آنها میتوان به خودکارآمدی تحصیلی اشاره نمود. این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر میزان خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پسر با نقص بینایی انجام شد.این پژوهش به روش نیمه آزمایشی( شبه آزمایشی)، با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل همه دانش آموزان مقطع دبیرستان و پیش دانشگاهی شهر تهران بود که دچار نقص بینایی بودند. حجم نمونه شامل 30 دانش آموز با نقص بینایی بود که در سال1395-1394در مجتمع آموزشی شهید محبی نابینایان تهران مشغول به تحصیل بودند و به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در در گروه آزمایش و کنترل ( هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی( مک ایلروی و بانتینگ، 2002 ) به عنوان پیش آزمون و پس آزمون برای هر دو گروه به کار گرفته شد. برای گروه آزمایش 10 جلسه ( هفته ای دو جلسه) درمان شناختی رفتاری انجام گردید و این در حالی بود که گروه کنترل برنامه عادی روزانه خود را دنبال می کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری )SPSS نسخه 21) وآزمون کوواریانس جهت بررسی تفاوت های بین دو گروه انجام شد.یافته های این مطالعه نشان داد که آموزش درمان شناختی رفتاری در بهبود خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پسر با نقص بینایی گروه آزمایش به طور معناداری موثر بوده است (001/0 P<). با توجه به نتایج این پژوهش، می توان گفت که آموزش درمان شناختی رفتاری موجب افزایش خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پسر با نقص بینایی می شود بنابراین می توان روش به کار گرفته شده در پژوهش حاضر را روش مناسبی برای مداخلات روانی- تربیتی، مشاوره ای و درمانی دانش آموزان با نقص بینایی به حساب آورد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی تحصیلی ، دانش آموزان پسر ، درمان شناختی رفتاری ، نقص بینایی