اثربخشی مثبت درمانی برکاهش اضطراب و تنش والدگری مادران دارای نوزادنارس

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر بخشی مثبت درمانی بر کاهش اضطراب و تنشوالدگری مادران دارای نوزاد نارس انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، مادران دارای نوزاد نارسمراجعه کننده به بیمارستان پارسیان شهر تهران بودند. پس از انجام مصاحبه بالینی، از بین کلیه مادرانی که شرایط ورود به تحقیق را داشتند،03 نفر به روش نمونهگیری داوطلبانه انتخاب شدند و به روش جایگزینی تصادفی در دو گروه 51 نفره آزمایش و گواه جایگزین شدند . برای گرداوری دادهها از پرسش نامه اضطراب بک و پرسشنامه تنشوالدگری استفاده شد که در دو مرحله پیشآزمون و پسآزمون بر روی شرکت کنندگان تحقیق اجرا گردید. افراد گروه آزمایش 8 جلسه مثبت درمانی به صورت فردی دریافت کردند و گروه گواه هی گونه مداخله ای رادریافت نکرد. پس از پایان دوره )پایان جلسه هشتم(، بر روی اعضای هر دو گروه پسآزمون اجرا شد. برای تحلیل داده ها ، از روشهای آمار توصیفی و در قسمت آمار استنباطی از آزمون تحلی کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که بین میزان اضطراب و تنش والدگری گروه آزمایش و گروه گواه التلاف معنیداری وجود داشت، به عبارتی اضطراب و تنشوالدگری گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در پایان جلسات درمانی کاهش یافته بود. بنابراین میتوان گفت که مثبت درمانی بر کاهش اضطراب وتنش والدگری مادران دارای نوزاد نارس مؤثر بود.

کلیدواژه ها:

اضطراب ، تنشوالدگری ، نوزاند نارس ، مثبت درمانی