بررسی زیست سازگاری فیلم های پلی وینیل الکل گرافت شده به N- وینیل پیرولیدون جهت تهیه غضروف مصنوعی

در سالهای اخیر با افزایش فعالیت های ورزشی و همچنین افزایش تصادفات رانندگی، صدمات وارد بر غضروف افزایش یافته است. با توجه به اینکه عبور مواد غذایی و اکسیژن رسانی در غضروف از طریق مایع سینوویال انجام می گیرد، عملا رگ ها در اکسیژن رسانی نقشی ندارند، بنابراین ترمیم غضروف به سختی انجام گرفته و به همین علت امروزه مبحث مهندسی بافت غضروف به طور گسترده ای مطرح شده است تا بتوان با ایجاد غضروف مصنوعی و جایگزینی آن به جای غضروف های معیوب این عیب را مرتفع نمود. در این تحقیق فیلم های پلیمری از 10% پلی وینیل الکل (PVA) بعنوان پایه اصلی فیلم ها تهیه گردید. به منظور ایجاد ساختاری متخلخل و مشابه با غضروف طبیعی از دو روش استافده شد. در روش اول به منظور ایجاد تخلخل مقدار 10% گلیسرول به محلول PVA اضافه شد و سپس برای افزایش خواص مکانیکی، نمونه ها تحت عملیات آنیلینگ قرار گرفتند. در روش دوم باری تهیه فیلم های متخلخل PVA از روش Freeze-thaw استفاده گردید. سپس با توجه به خواص زیست سازگاری و جذب آب بالای N- وینیل پیرولیدون، سطح کلیه فیلم ها با استفاده از پرتودهی توسط اشعه گاما با N- وینیل پیرولیدون گرافت شد و سپس زیست سازگاری نمونه ها توسط تست های زیست سازگاری مورد آزمایش و بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از آزمایش نشان می دهد که با افزایش میزان گرافت نمونه ها تا 38% زیست سازگاری افزایش می‌یابد.