چگونگی توجه به جنبه های ظلم ستیزی و دادگری در شاهنامه فردوسی

یکی از منظومه های حماسی که توانسته است؛ برای خود مخاطبان زیادی در جهان پیدا کند و هرگز به کهنگی نگراید؛شاهنامه فردوسی است. تفاوت این منظومه حماسی با دیگرحماسه ها، تنها به جهت ظاهر آنها نیست؛ بلکه به علت توجه بهویژگیهای اخلاقی متفاوت، مانند پند واندرز ،حکمت و ... است که همواره فردوسی در خلال بیان داستانها و جریانهایپهلوانی، توجه خوانندگان را به آنها معطوف داشته.در این مقاله به صورت توصیفی و تحلیلی به اشعاری میپردازیم که فردوسی در آنها همه ی افراد را سفارش به عدل و دادو نبرد علیه ظلم و بیدادگری کرده است. این اشعار یا از زبان پادشاهان نیکوخصالی است که معتقدند تنها برای احقاق حقمحرومان، خود را ملزم به حکومت داری و سلطنت دانسته اند و یا از زبان پهلوانانی است که اگر به نبرد دشمنان میروند و یادر جنگی شرکت میکنند؛ هدفشان تنها دربردارنده انتقام یا کینه جویی شخصی نیست؛ بلکه هدف آنها مقابله با بیداد وبرپایی دنیایی است که میخواهد بدیها و پستیها را جانشین خوبیها و دین بهی کند. درادامه به عواقب شومی میپردازیمکه فردوسی معتقد است؛ گریبانگیر ظالمان و کسانی خواهد شد که به دادگری و عدالت، بیاعتنا بوده اند. پس میتوان به اینمهم دست یافت که وجود مفهوم ظلم ستیزی در بیشتر اشعار فردوسی میتواند ریشه در اعتقادات دینی او داشته باشد

کلیدواژه ها:

فردوسی ، منظومه های حماسی ، عدل و داد ، ظلم ستیزی